Wróć, jeśli pamiętasz

Tytuł - "Wróć, jeśli pamiętasz"

Oryginalny Tytuł - Where she went

Autor -  Gayle Forman

Ilość stron - 283

Kategoria - dramat, romans

Wydawnictwo - Nasza Księgarnia

Cena z okładki - 26,90 zł

ciekawostka -  druga część serii "Jeśli zostanę", tym razem narratorem jest Adam

Ocena -  13/20

fabuła -  3/5 Mimo ciekawego pomysłu pomimo szerokiej palety emocji (jak dla mnie trochę przesadzonych), to wszystko nie jest już tak piękne i przeszywające na wskroś jak w tomie pierwszym. Nie ma już magii, jest tylko ból i wieczne użalanie się, a także życie przeszłością. Pasmo złych wyborów i marudzenie w kółko i w kółko. Tak Adam, o tobie mówię marudo!

bohaterowie -  3/5  Postacie mimo, że te same coś utraciły. Coś co tak bardzo w nich lubiłam. Chyba chodzi o te małe inności, które tak uwielbiałam. Zmienili się i to zdecydowanie nie na lepsze, ale chyba jestem w stanie im to wybaczyć, bo życie okazało się dla nich brutalne i dlatego tak się zatracili, jednak porzucili swoją wyjątkowość na rzecz tego co zwykłe, ale tylko w pewnym sensie. A tyczy się to zarówno Mii jak i Adama. Chociaż jego w większym stopniu...

świat przedstawiony  5/5 Świat, który jest brutalny, świat pełen blasku, sławy. Świat gdzie nie istnieje prywatność. Świat show-buisnessu. Mimo, tego da się w nim znaleźć kroplę krystalicznego i prawdziwego piękna, ale najpierw trzeba zacząć szukać.

oprawa graficzna -  2/5 Okładka bardzo podobna do poprzedniej, więc nie będę się powtarzać.

Moim zdaniem ta seria nie powinna być w ogóle serią, powinna być powieścią jednotomową. Skończyć się i oszczędzić mi cierpienia, kiedy Adam użalał się na sobą, bo ja wtedy nie cierpiałam razem z nim, ale przez niego i przez głupotę Mii. Ceniłam tę książkę nie najniżej, ale tylko dlatego, że patrzyłam na nią jak na odrębną powieść, bo jako kontynuacja nie spisuje się ona dobrze, dlatego polecam zakończyć na pierwszej części, a drugą ominąć, bo po co doprawiać dobrą zupę?

"Minęły trzy lata od tragicznego wypadku, który na zawsze zmienił życie Mii. Chociaż dziewczyna straciła rodziców i młodszego brata, postanowiła żyć dalej. Obudziła się ze śpiączki… ale zniknęła z życia Adama. Teraz żyją osobno po dwóch stronach Ameryki – Mia jako wschodząca gwiazda wśród wiolonczelistek, Adam jako rockman, idol nastolatek i obiekt zainteresowania tabloidów. Pewnego dnia los daje im drugą szansę…"

 Bądź moim bałaganem, a ja będę twoim. Na to się zgadzaliśmy, tak w umowie stoi. Kupiłem kombinezon, by w odpadach brodzić, maskę, rękawice, żeby nas ochronić. Teraz w pustym pokoju, gdzie sprzątnięte wszystko, patrzę na katastrofę, nieskalanie czystą.

Przeszłaś przez wodę, uciekłaś daleko. Zostałem sam na tym brzegu nad rzeką. Boli, lecz to dla ciebie nie wszystko. Więc most spaliłaś, szalona terrorystko. Wołasz mnie; biegnę by pojąć za późno, że to, co mam pod nogami, jest próżnią.

Koi cię ta samotność? Cieszy cię to cierpienie? Ostatnia rzecz, co nas łączy. Jedyne moje pocieszenie.